Część druga, Prolog.

[Muzyka]

          Gdy siedziałam wtedy ze spakowanymi walizkami ściskając bilet na lot do Manchesteru tak naprawdę nie wiedziałam, czy wyjadę, czy się lada moment rozpakuje i zostanę. To była najtrudniejsza decyzja w moim życiu. Mogłam mieć Cię na nowo, lub nigdy więcej Cię nie zobaczyć. Bałam się tego, że nie będzie między nami tak, jak wtedy. Że wciąż będziesz pamiętał to, co zrobiłam. Nie chciałam żałować tego, co robię, dlatego do ostatniej chwili zwlekałam z decyzją. Byłam już na lotnisku i nie wiedziałam, czy naprawdę lada moment nie wrócę do swojego mieszkania. Rzucę się na łóżko z płaczem. Jednak nadal byłam na lotnisku. Wpatrywałam się w ludzi, którzy z pośpiechem mijali rudowłosą dziewczynę nie mając pojęcia, że podejmuję decyzję, od której zależy moje dalsze życie. Oni śpieszyli się na wakacje, ja miałam wyjechać nie wiedząc, kiedy wrócę. I czy w ogóle wrócę. Bałam się tego, że nie dam sobie rady.        

         Próbowałam sobie wyobrazić co będzie gorsze, życie bez Ciebie w Poznaniu, czy wyjazd z tobą i życie w mieście, o którym nie miałam najmniejsze pojęcia, poza tym, że jest tam jakiś Manchester United. O polskiej piłce wiedziałam wiele, o zagranicznej niewiele. Kojarzyłam nazwy klubów, ale zawodników, którzy tam grali już nie. Jedna decyzja miała zaważyć na całym moim późniejszym życiu.

        W końcu podniosłam się z krzesełka, chwyciłam walizki i ruszyłam w kierunku odprawy słysząc głos mówiący, że to ostatnie 5 minut. Wcale nie byłam pewna, czy dobrze robię. Nie byłam niczego pewna oprócz tego, że moje miejsce jest przy Tobie. Odniosłam walizki i stanęłam w krótkiej kolejce. A ty się odwróciłeś. Widząc mnie miałeś szeroki uśmiech na twarzy. Taki, jak wtedy, gdy pierwszy raz mnie ujrzałeś. Podbiegłeś do mnie, chwyciłeś w swe ramiona. Kręciłeś się ze mną w kółko, a ja serdecznie śmiałam się wiedząc, że dobrze wybrałam. Wybaczyłeś mi zdradę. Coś, czego nie potrafią inni. W twoim ramionach czułam się taka szczęśliwa. I zapomniałam o tym, że cholernie boję się samolotów. Liczyło się to, że jesteś obok. Przy tobie nie bałam się niczego.

       Pierwsze dni w nowym mieście były dla mnie naprawdę trudne. Nie znałam kompletnie nikogo, ale miałam Ciebie. To w zupełności mi wystarczało. Świadomość tego, że jestem dla Ciebie całym światem. Tobie było trudno. Prasa nie tylko w Polsce, ale i na świecie pisała o Tobie. O tym, jaki to jesteś zły. Widziałam smutek w twych oczach. Tuliłam Cię do siebie mówiąc, że razem przetrwamy wszystko. Dla mnie liczyło się tylko to, że mam Cię obok.

       Z czasem przyzwyczaiłam się do Manchesteru, jak i poznałam nowych ludzi. Czekałam na Ciebie z obiadem, czy kolacją. Nauczyłam się mieszkać z Tobą, dzielić wspólną łazienkę, w której zawsze robiłeś bałagan. Mi to nie przeszkadzało.

    Każdą decyzję podejmowaliśmy wspólnie. Szukaliśmy kompromisów, gdy było źle. Chociaż potrafiliśmy się kłócić nawet o to, jaki kolor będzie miała firanka w salonie, było nam razem dobrze.

   I nie potrafię sobie teraz wyobrazić, co by było, gdybym wybrała opcję zostania w Poznaniu. Nigdy nie wybaczyłabym sobie tego, że straciłam szansę na własne szczęście. Dziś mam Cię obok. I jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie.

   Bo mam Ciebie Mateusz. Kocham Cię najbardziej na świecie. I nie wyobrażam sobie dnia, w którym obudzę się sama, bez Ciebie obok, wiedząc, że Ciebie nie będzie. Wyjazdy na mecze, czy zgrupowania przeżyję. Ale to, że mogłoby Cię naprawdę nie być i nie miałbyś wrócić… Nie chcę sobie tego nawet wyobrażać. 
 ________________________________

Początek drugiej części, która niestety idzie mi bardziej mozolnie, niż pierwsza, a wszystko przez ten Manchester, którego kompletnie nie ogarniam, ale to pewnie się zmieni, kto wie. 

Ustalmy, że rozdziały będą się pojawiały... co piątek? Myślę, że to będzie dobre rozpoczęcie każdego weekendu. A ja będę miała trochę zawsze czasu, aby napisać kolejny rozdział. A gdy będę miała więcej, niż jeden na przód, to kto wie, może w środku coś dodam. 

Pozdrawiam serdecznie z zaśnieżonej wielkopolski...